2000'li yılların ortalarına kadar, CRT ekranları geleneksel bilgisayar panelleri ve TV'lerin popüler bir biçimiydi. Bir CRT monitör, elektronları vakum tüpünün arkasından cam ekranın içine gömülü bir fosfor noktaları ızgarasına yansıtarak çalışır. RGB bantlarında düzenlenmiş bu fosfor noktalarına bir elektron çarptığında, bunlar aydınlanır ve bir resim oluşturur.

CRT ekranlar, günümüzün LCD panellerinden fiziksel olarak daha büyük ve daha ağırdı. Bir CRT monitörün vakum tüpünün basınca dayanması için kalın, kurşun kaplı cama ihtiyacı vardı; daha büyük ekranlar, ağırlık ekleyen daha yoğun cam gerektiriyordu. En popüler CRT ekran modellerinden biri, tipik olarak 35 ila 40 pound (15-18 kg) ağırlığındaki 17" idi. Çoğu CRT ekranı, vakum tüpünün çalışması için gereken uzunluk nedeniyle geniş veya uzun olduğundan daha derindi ve borunun şekli nedeniyle önden ağırdılar.

Her ikisi de erişilebilir olsa da, piyasada tamamen düz panel LCD'lerin yerini almasına rağmen, CRT ekranların LCD'lere göre bazı avantajları vardı. CRT ekranlarda renk doğruluğu, eski LCD'lere göre daha iyiydi. Birincil bir çözünürlüğe sahip olmadıkları için, herhangi bir görüntü netliği düşüşü yaşamadan bunlar arasında geçiş yapabilirsiniz. Ek olarak, görüntüleri daha hızlı ve daha az giriş gecikmesiyle oluşturdular.